Vézelay is een Maria Magdalena pelgrimplek. En de plaats van waaruit de Santiago de Compostella vertrekt. Er liggen ‘relikwieën’ van Haar: een vingerbotje, althans: dat wordt beweerd. Het idyllische stadje trekt zodoende veel toeristen. En met het maken van ook deze reis, voel ik de toewijding om the Feminine Christ, te helpen her-inneren.
Ik kijk de wereld in, met een roze(n) bril. Maar reizend naar, en door Vézelay, word mij gevraagd deze af te zetten.
De Marie Madeleine Basilique heeft – in tegenstelling tot die ik in Par-Isis bezocht – bij de entree direct twee opzichtige Yeshua’s uitgebeiteld. Gezien de naam die de kerk draagt ‘verwonder ik mij’. De kerk is groot, wit en licht en een orgel speelt. Dat voelt mooi. Instantly worden Cassandra en ik geleid naar de crypte, die onder het altaar ligt. Daar ligt ‘Haar’ vingerbotje in een gouden kist. We mediteren samen, onze vingerbotjes tegen elkaar aan. Tegenover ons hangt Yeshua, aan het kruis, met daarvoor een offertafel…
Met een roze(n) bril op, dus we zijn mogelijk biast zoveel mogelijk van Haar tegen te komen. Maar we tellen slechts één Magdalena-beeld, de ‘relikwieën’ en 2 schilderingen. Verder zien Cassandra en ik vooral een héleboel Yeshua’s – en zijn discipelen. En bijzonder duistere sculpturen. Plus een aantal (ingangen naar) ondergrondse tunnels…..
Ondanks mijn roze(n) bril, voel ik Haar op deze plek niet. Alles wat mijn onderbuik over de Madeleine Basilique bij elkaar optelt, zegt Ze me dat de naam en de ‘relikwieën’ slechts een cover-up zijn. De aanhalingstekens gebruik ik hier bewust.
Cassandra wil weg, en ik beland per ongeluk in een misdienst. Vrome nonnen in het wit – gescheiden van de monniken. Hun gezang klinkt natuurlijk prachtig en ik blijf even luisteren. Één non kijkt meermaals geïrriteerd naar me om. Zou het zijn omdat ik een felrode cape draag? Ik blijf bewust – in het Magdalena rood – staan.
Nadat Cassandra en ik – voor de zoveelste keer – natgeregend zijn doorgereden naar het Katharengebied, en aangekomen zijn in Sainte Baume, raast er een storm over ons, en ik word hondsberoerd.
Onophoudelijk geef ik over en wij leggen onze reis stil, want ik kan níks meer.
‘Ik draag dan wel een roze(n) bril, ik ben niet (meer) blind.’
Deze reis gaat over het (verder) doorzien van illusies.
– Deze purge gaat niet in de minste plaats over de Cabal, en de (duivelse) offerrituelen die ze laten uitvoeren door de ‘elite’ die iedereen kent, en waartegen opgekeken wordt, en door wie we ons (nu nog!!) laten leiden.
– Deze purge gaat over mijn eigen ‘oh-zo-leuke’ thuis.
– Deze purge gaat over diegenen die het aller-, aller-, állerdichtst bij me stonden.
Ik vervolg mijn reis met een roze(n) bril, maar…niet (meer) blind.
Love, Coosje